-
INFO@NOAVARANDATA.COM
یافتن یک مسیر درست به منظور انتقال داده ها در یک شبکه و یا از شبکه ای به شبکه دیگر را routing یا مسیر یابی می گویند. روتر نیز وسیله ایست که در شبکه های کامپیوتری به منظور انتقال داده ها مورد استفاده قرار می گیرد. نحوه کارکرد روترها با استفاده از شیوه های استاتیک (دستی) و یا با بهره گیری از پروتکل ها و الگوریتم های مخصوص مسیریابی یا routing است که به این طریق می توانند مسیر صحیح انتقال دیتاها را یاد بگیرند.
در این مطلب قصد داریم با پرداختن به مفهوم مسیریابی یا routing و انواع آن اطلاعات کافی را در اختیار شما عزیزان قرار دهیم. با ما همراه باشید.
کامپیوترهایی که به شبکه متصل می باشند را به عنوان هاست و یا میزبان می نامند. هر میزبان دارای یک آدرس IP ویژه خود می باشد و می تواند به این طریق با سایر میزبان ها تبادل اطلاعات نماید.
روتر می تواند شبکه ها را به یکدیگر متصل نماید. مسیریابی داده ها در میان گره های شبکه های به هم پیوسته بر عهده روتر می باشد.
این جدول اطلاعاتی را شامل می شود که مسیرهای درست به منظور انتقال داده را از مبدا تا مقصد نمایش می دهد. این جدول در حافظه روتر ذخیره می شود.
این شبکه به صورت مستقیم به روتر متصل نمی شود. بنابراین روتر بایستی با میانجی گری روتر دیگری به آن دسترسی یابد.
انتقال دیتا از یک سگمنت شبکه به سگمنت دیگر را یک هاپ می گویند.
هاپ بعدی را با نام گیت وی نیز می خوانند. گیت وی آدرس مقصد محل شبکه بعدی است که بسته های داده برای رسیدن به آدرس IP مقصد باید از آن جا بگذرند.
سگمنت TCP در واقع بسته ایست که یک سربرگ به نام segment header به آن ضمیمه شده است. در هدر فیلدهایی قرار گرفته است که اطلاعات لازم برای مسیریابی یا routing بسته را در خود دارد.
فرایند انتقال اطلاعات از مبدا به مقصد در شبکه های به هم پیوسته را مسیر یابی آی پی می گویند. روترشبکه به منظور مسیریابی یا routing بایستی مواردی را بشناسد. از جمله این موارد در ادامه ذکر شده است:
– آدرس مقصد (این وظیفه توسط پروتکل های لایه 3 همچون IP صورت می گیرد).
– روترهای مجاور (در دریافت اطلاعات شبکه های غیر مجاور نقش دارند).
– مسیرهای منتهی به شبکه های دور و روشی برای یافتن بهترین مسیر به هر کدام از آن ها.
– قابلیت یادگیری، ذخیره سازی، تایید و مدیریت اطلاعات مسیریابی (چنانچه اطلاعات نادرست و ناقص باشد، می تواند خسارت های بسیاری را وارد آورد. زمانی که یک روتر، اطلاعات مسیریابی را نداند، بسته های دیتا را دراپ می کند و سپس این مشکل را به گره مبدا اطلاع می دهد. اما زمانی که روتر اطلاعات نادرستی از مسیرها داشته باشد، امکان ایجاد حلقه های تکراری وجود دارد و در نهایت شبکه را از کار می اندازد).
مسیریابی یا routing را می توان به عنوان یک فرایند که سبب شناسایی شبکه های غیر مجاور به روتر می شود، معرفی کرد. اطلاعات این مسیریابی در RIB یا همان جدول مسیریابی ذخیره می شود. این جدول که حاوی مسیرهای منتهی شده به شبکه های دور می باشد، در حافظه رم روتر ذخیره می شود. هر یک از مسیرها ترکیبی از آدرس شبکه مقصد، ماسک زیر شبکه و هاپ بعدی به سمت مقصد می باشد. مسیریابی یا routing در شبکه به سه روش صورت می گیرد. در ادامه به بررسی هر یک از این روش ها پرداخته ایم :
در این روش از مسیریابی، تمامی مسیرها به صورت دستی و توسط مدیر شبکه، وارد جدول مسیریابی روتر می شود. استفاده از این نوع مسیریابی یا routing درشبکه های کوچک بسیار کارآمد است و برای شبکه های بزرگ مناسب نمی باشد. مسیر استاتیک حتی در صورت عوض شدن شبکه نیز ثابت می ماند، مگر آن که این تغییر توسط مدیر شبکه اعمال شود.
– در این نوع مسیریابی، پردازنده روتر و پهنای باند بین روترها را چندان در نظر نمی گیرد، این در حالیست که در روش داینامیک، مبادله بسته دیتا بین روترها، سبب افزایش مصرف پهنای باند می گردد. گردش بسته ها در میان لینک های WAN به لحاظ میزان مصرف منابع روتر، پر هزینه می باشد. به علاوه پردازنده روتر به منظور پردازش بسته ها، درگیر می شود.
– مسیریابی استاتیک به دلیل وارد شدن دستی آدرس ها، می تواند سبب ارتقا امنیت شبکه گردد.
– مدیر شبکه باید کاملا از شبکه های به هم پیوسته اطلاع داشته باشد و تشخیص دهد که هر کدام از شبکه های مقصد در کجا می باشند و هاپ بعدی به سمت آن کدام است.
– تمامی تغییرها بر روی روتر شبکه به هم پیوسته بایستی به صورت دستی انجام شود.
– استفاده از این نوع مسیریابی در شبکه های بزرگ امکان پذیر نمی باشد.
در این مسیریابی، چنانچه مسیر مشخصی برای مقصد یک بسته دیتا در جدول مسیریابی درج نشده باشد، در این حالت روتر به صورت خودکار بسته را به دیفالت روت می فرستد. در واقع روترها در این روش به گونه ای پیکربندی می شوند که تمامی بسته ها تنها به یک روتر ارسال می شوند. استفاده از مسیریابی دیفالت در شبکه های کوچک و یا شبکه هایی با تنها یک نقطه ورودی و خروجی ایده آل است. استفاده از این روش در کنار مسیریابی استاتیک یا داینامیک صورت می گیرد.
در این نوع مسیریابی یا routing با استفاده از الگوریتم های خاص اطلاعات مسیریابی یا routing به صورت خودکار مشخص می شود. مسیریابی پویا به هنگام تغییر چینش شبکه، به صورت اتوماتیک مسیرهای داینامیک را نیز متناسب با چینش جدید تنظیم می کند. این نوع از مسیریابی یا routing پیچیده ترین و رایج ترین روش به منظور مسیریابی شبکه است.
نوآوران دیتا عرضه کننده خدمات و تجهیزات شبکه در ایران
